مقدمه: کیفیت ارتباط میان استاد و دانشجو می‌تواند بر فرایند تدریس و عملکرد دانشجویان مؤثر باشد. وجود یک پرسشنامه معتبر می‌تواند به پژوهشگران این حوزه کمک کند. این پژوهش باهدف بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی مقیاس توافق استاد و دانشجو انجام شد. روش‌ها: در یک طرح توصیفی- همبستگی و به طور دقیق‌تر اعتباریابی آزمون، 497 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند و مقیاس توافق استاد و دانشجو ویلسون و رایان (Wilson and Ryan) و پرسشنامه ارزیابی دانشجویان از کیفیت تدریس مارش (Marsh) را تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی، روایی پیش‌بین و بررسی همسانی درونی انجام گرفت. نتایج: مقیاس از ساختاری دو عاملی برخوردار بود که 15/62 درصد واریانس را تبیین می‌کند. تحلیل عاملی تأییدی نیز این ساختار را تأیید کرد. همسانی درونی مقیاس با آلفای کرونباخ برای ادراکات از مدرس و مشارکت دانشجو به ترتیب 86/0 و 92/0و ضرایب دو نیمه کردن به ترتیب 88/0 و 92/0 به دست آمد. زیر مقیاس ادارکات از مدرس می‌توانست کیفیت تدریس استاد را پیش‌بینی کند. نتیجه‌گیری: مقیاس توافق استاد و دانشجو، از روایی و پایایی مطلوبی در نمونه دانشجویان علوم پزشکی برخوردار بود و می‌تواند به عنوان ابزاری دقیق در این زمینه مورد استفاده قرار گیرد.

کلمات کلیدی