از میان همه عواملی که در هر جامعه یا سازمان وجود دارند، انسان به منزله ی نیروی انسانی در درجه ی اوّل اهمیّت قرار می گیرد. فقدان هر یک از اجزای سازمان مانند فنّاوری و منابع مالی قابل ترمیم و جبران است؛ امّا فقدان انسان در سازمانی گسترده چون آموزش و پرورش جبران ناپذیر است یا حداقل در کوتاه مدّت جبران پذیر نیست (میرکمالی، 1381). یکی ازاین موانع، محدودیّت در تخصیص ردیف استخدامی برای تأمین و تربیت نیروی انسانی مورد نیاز ، جذب نیروهای حق التدریسی و سرباز معلّم بدون امکان تطبیق مدرک تحصیلی این افراد با نیازهای موجود و مازاد نیرو و عدم وجود نظام انگیزشی در حفظ نیرو می باشند (وزارت آموزش و پرورش، 1381؛ محمدی، 1387). هدف پژوهش حاضر بررسی مشکلات در وضع قوانین تأمین و توزیع نیروی انسانی در آموزش و پرورش است. روش تحقیق از نوع توصیفی اکتشافی است و در زمره تحقیقات مروری قرار می گیرد. با توجّه به مطالبی که گفته شد می توان نتیجه گرفت که در کشور ما مبنای اصلی تصمیم گیری در زمینه ی وضع مقرّرات تأمین نیروی انسانی، الگوی تقاضای اجتماعی است. با توجّه به برخی کاستی های این الگو در پیش بینی دقیق و وضع قوانین شایسته در تأمین نیروی انسانی در نتیجه ی عدم ثبات شرایط، توجّه به تحوّلات سیاسی و حساسیّت به اوضاع اجتماعی متفاوت در کنار جنبه های فنّی این الگو و همچنین ایجاد انگیزه برای حذف و جذب نیروی انسانی در مناطق مورد نیاز ضرورت دارد .

کلمات کلیدی