مقدمه: امیدواری افراد را با وجود موانع به اهداف دشوارشان متعهد می‌سازد و بسیاری از روان‌شناسان امیدواری را عامل مهمی در بهزیستی روان‌شناختی افراد به شمار می‌آورند و از طرفی خودکنترلی نیز در بهزیستی روان‌شناختی افراد تأثیرگذاراست. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش امیدواری در پیش‌بینی بهزیستی روان‌شناختی سربازان با میانجیگری خودکنترلی بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود و جامعه آماری شامل تمام سربازان پادگان تیپ 277 شهرستان قوچان در سال 96-1395 بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای، تعداد 200 سرباز با برخورداری از معیارهای ورود به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه‎های امیدواری میلر، خودکنترلی تانجی و بهزیستی روان‎شناختی ریف بود. برای آنالیز داده‌ها از آمار توصیفی (جدول فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون) با به‌کارگیری نرم‌افزار SPSS نسخه 20 در سطح (0/01‌P<) استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین امیدواری و خودکنترلی با بهزیستی روان‎شناختی رابطه‎ی مثبت و معنادار وجود دارد (0/001‌P<). نتایج حاصل از محاسبه رگرسیون پیش‌بینی کنندگی امیدواری بر بهزیستی روان‌شناختی، بیانگر وجود رابطه آماری معنی‌دار بود (0/13=β، 0/02= R2، 65/05=F و 0/01=P) و همچنین نتایج حاصل از محاسبه رگرسیون پیش‌بینی کنندگی خودکنترلی بر بهزیستی روان‌شناختی، بیانگر وجود رابطه آماری معنی‌دار بود (0/56=β، 0/22= R2، 65/05=F و 0/001=P). بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش می‎توان نتیجه گرفت، خودکنترلی و امیدواری دو پیش بین در بهزیستی روان‌شناختی سربازان بودند و همچنین می‌توان بیان کرد که خودکنترلی متغیر قوی‌تری نسبت به امیدواری در پیش بینی بهزیستی روان‌شناختی است، لذا، توصیه می‎گردد با برگزاری کلاس‎های آموزشی جهت ارتقاء میزان امیدواری و خودکنترلی سربازان، زمینه افزایش بهزیستی روان‎شناختی در آن‎ها فراهم گردد.

کلمات کلیدی