شخصیت کراپ در نمایشنامۀ آخرین نوار کراپ نوشتۀ ساموئل بکت، یکی از شخصیت های پوچ گرای -تاریخ تئاتر- پوچی است. او در هر مرحله ای از زندگی، گذشتۀ خود را به تمسخر می‌گیرد و به آن می‌‌خندد. کراپ نه تنها خود را باور ندارد بلکه زندگی را نیز باور ندارد و اذعان می‌‌کند که از پشت سر گذاشتن سال های جوانی‌اش خشنود است. در این مقاله شخصیت پوچ گرای کراپ با توجه به فلسفۀ اگزیستانسیالیسم ، به ویژه مفهوم -باور غلط- و -جهش اعتقادی- مورد بررسی قرار گرفته است و نبود ایمان را در این شخصیت مورد کنکاش قرار می‌‌دهد. این مقاله سرانجام نشان خواهد داد که زندگی در تاریکی که ترجیح خود شخصیت کراپ است، نتیجه -باور غلطی- است که سارتر در کتاب بودن و نیستی آن را به تفصیل توضیح داده است. با توجه به این دو مفهوم که از سارتر و کی یرکگار گرفته شده است، در خواهیم یافت که خودآگاهی و ایمان تنها راه خروج از چنین پوچ گرایی است. انسان تا زمانی که خود را انکار کند و به خود دروغ بگوید، بر خود آگاهی خود پرده کشیده است و آن را نادیده می‌‌گیرد. همچنین ایمان در فلسفۀ کی یرکگار به فرد کمک می‌‌کند تا در مقابل نیستی های وجود، خود را نبازد و با باوری استوار پیش برود.

کلمات کلیدی