اهداف و زمینه‌ها: افراد با فرهنگ­ های مختلف، واکنش‌های احساسی متفاوتی در فضاهای گوناگون شهری دارند. مطالعات نشان می­دهد که ویژگی ­های درونی و بیرونی محیط بر احساسات افراد از آن محیط تأثیر می­­گذارد. از این رو کشف ارتباط بین محیط ساخته­شده و جنبه ­های احساسی و تأثیر آن بر رفتار انسان یکی از ابعاد مهم و قابل توجه در برنامه ­ریزی شهری می­باشد اما با توجه به این موضوع که ریشه مفهوم واکنش ­های احساسی در محیط در حوزه روانشناسی­ محیط و علوم اجتماعی می ­باشد، روش و تکنیک و در واقع مدل مشخصی برای سنجش احساسات در حوزه مطالعات شهری وجود ندارد، لذا ارایه یک مدل عملیاتی جهت سنجش احساسات در فضاهای شهری به منظور بهبود کیفیت‌های طراحی شهری و سیاست‌های برنامه‌ریزی شهری، اساسا مهم و مورد نیاز می­باشد. با توجه به کمبود مطالعات مرتبط در حوزه روش ­ها و تکنیک ­های سنجش احساس در مطالعات شهری، هدف این پژوهش، ارایه یک مدل عملیاتی برای سنجش احساسات در فضاهای شهری با استفاده از روش ­های تحلیل کیفی می باشد. این مدل می­تواند یک رویکرد جدید انسان محور باشدکه از بین حوزه‌­های مختلف دانش با یک لایه جدید از اطلاعات (مرتبط با احساسات) در فرآیند برنامه ­ریزی و طراحی به متخصصان امر در حل مساله­ سلامت روانی شهرها کمک­ کند. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت و روش، مورد پژوهی چندگانه به شیوه فراروش می باشد. ادبیات نظری وگردآوری داده ها به شیوه کتابخانه ­ای، اسنادی صورت گرفته است، سپس30 نمونه موردی از میان پژوهش ­های معتبر بین سال­های 1998 تا 2017 انتخاب و مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. نتیجه‌گیری: براساس این پژوهش پنج مرحله اصلی برای سنجش احساسات در فضای شهری شناسایی و دسته­بندی و در نهایت فرآیند سنجش احساسات در فضای شهری در قالب یک مدل عملیاتی ارایه شد.

کلمات کلیدی