در پژوهش حاضر، سعی بر آن است به این سؤال که آیا حکمروایی شهری توانسته است در شکل‌گیری، توسعه و پایداری محله‌های مسکونی تأثیر داشته باشد؟ پاسخی از دیدِ برنامه‌ریزی شهری با توجه به رویکرد پایداری محلات شهری داده شود. بنابراین، هدف کلی پژوهش بررسی عملکرد حکمروایی شهری در ارتباط با شکل‌گیری محله‌های مسکونی پایدار شهری و علل ناکارآمدی برخی از آن‌ها درزمینهمدیریت یکپارچه شهری و توانمند آن است. روش پژوهش، برحسب هدف کاربردی و ازلحاظ ماهیت، توصیفی ـ تحلیلی بوده و روش جمع‌آوری داده‌ها به‌صورت اسنادی و پیمایشی (با استفاده از تکنیک پرسشنامه) می‌باشد. جامعه آماری، شهروندان ساکن شهر پیرانشهر می‌باشند (70222 نفر که با استفاده از فرمول کوکران، جامعه نمونه به تعداد 382 نفر تعیین شد و داده‌ها به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده جمع‌آوری گردید که جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌های به‌دست‌آمده، از نرم‌افزارهای آماری Lisrel و SPSS و مدل تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی و آزمون رگرسیونی استفاده‌شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد علاوه بر اینکه شاخص‌های به‌کاررفته در پژوهش، تأثیر معناداری بر پایداری محیطی محلات شهری دارد، اعتقاد شهروندان نیز به اینکه آن‌ها بر تصمیم‌گیری‌ها مؤثر بوده و مدیریت شهری خواهان مشارکتشان در حکمروایی شهری است، اثر مثبت و قوی بر توسعه پایدار محلات دارد، به‌گونه‌ای که \\\"عدم حضور مردم در مدیریت شهری بر پایداری محلات شهر تأثیرگذار بوده\\\" و \\\"شاخص‌های پایداری از مطلوبیت لازم برخوردار نبوده‌اند\\\". همچنین نتایج آزمون کروسکال والیس بیانگر آن است که ازلحاظ پایداری محله‌ای، محله \\\"فرهنگیان\\\" با میزان 18/255 در رتبه اول قرار دارد.

کلمات کلیدی