در حال حاضر ما در عصری به سر می بریم که تغییرات آن به مراتب بنیادی تر از تغییر و تحولات انقلاب صنعتی است و از همین رو سازمان ها برای حفظ بقای خود در عرصه رقابت، ناگزیر به دگرگونی و استفاده از تازه ترین دستاوردهای تکنولوژی برای دستیابی به بالاترین سطح بهبود توانایی های خود و کارکنان خود هستند. به اعتقاد داویسون (2001) رویکرد مهندسی مجدد فرایندکسب وکار از جمله فنونی است که با انطباق اثربخشی سازمان ها، سیستم ها و روش ها با شرایط نوین به مدیران کمک های چشم گیری ارایه می نماید (Davison, 2011). مهندسی مجدد فرایندکسب وکار در اواخر دهه 1990 میلادی در خدمت سازمان ها و موسسات مختلف تولیدی، اداری و خدماتی قرار گرفت تا بتوانند با نوین سازی و طراحی مجدد ساختارها و فرایندها، کار و فعالیت خود را به طور موثر در راستای تحقق اهداف تعیین شده به انجام برسانند (شریف زاده، 1379، ص24). به عبارت دیگر مهندسی مجدد فرایند کسب و کار یک فرایند کل گرا است و به مفهوم خلاقیت و نوآوری در ذهنیت کارکنان، دگرگونی ساختارها و سازماندهی نیروها و واحدهای سازمانی اشاره دارد که نقش کلیدی و اساسی را در بکارگیری کارا و موثر منابع و امکانات ایفاء می نماید (El Sawy, 2002). در نتیجه سازمان ها باید با عبور از مرزها و روندهای کاری قدیمی، کار را از نو شروع کنند. همچنین مهندسی مجدد تحولات تدریجی را نمی پذیرد و با درنظر گرفتن دگرگونی های پرشتاب فناوری در بازار و اقتصاد، دگرگونی های بنیادین و شدید را مدنظر قرار می دهد. این دانش تمام روش های سازماندهی، مدیریت تحول و ابزارهای مهندسی صنایع را مورداستفاده قرار می دهد تا بر ویرانــه ســازمــاندهی بوروکراتیک، سازمان های نوین فرایندگرا و انعطاف پذیر را بسازد.

کلمات کلیدی