گرایشِ مسایل ایرانِ علوم سیاسی، از مرزهای نظریِ روشن، درون‌مایه‌ها‌ی آشکار، و چارچوب‌های دقیق هستی‌شناختی/شناخت‌شناسی، برخوردار نیست. زین‌سبب، نوعیْ آشفتگی بر ساختار برنامه‌ی درسیِ گرایش مسایل ایران چیره شده است؛ تا آن‌جا که، استاد نمی‌داند چه بایست بیاموزاند تا به‌کار آید و دانشجو نیز، نمی‌داند چه بایست بیاموزد تا در‌کار آید. در نگاه نخست، گرایش مسایل ایران (که می‌توان به‌درستیْ برابرنهاده‌ی Iranian Politics را بر آن، نهاد) نه تاریخ است و اقتصاد و حقوق و ادبیات، و نه الهیات است و فرهنگ و هنر؛ بلکه، آمیخته‌ای است از هم تاریخ و اقتصاد و حقوق و ادبیات و هم الهیات و فرهنگ و هنر، که در کالبدِ دانشِ سیاست، گردآوری و بازگفت می‌شود. نگارنده (دانش‌آموخته، آموزش‌دهنده و پژوهش‌گرِ مسایل ایران) کوشش کرده است تا در نوشتارِ پیشِ‌رو، نشان دهد که برای فراگیری و دانش‌آموختگیِ مسایل ایران، کدامْ بایسته‌ها، نیاز است. بایسته‌های فراگیری و دانش‌آموختگیِ گرایش مسایل ایرانِ علوم سیاسی، چنین است: شناختِ تاریخِ درازدامنِ ایران‌زمین، چیرگی در شناختِ پیشینه‌ی دین و مذهب کشور، شناختِ همسایگان (و چیرگی در شناختِ یک کشورِ همسایه)، دانستنِ یکی از زبان‌های رایج قومی/محلیِ ایران، شناختِ نظام قانون اساسی ایران (و چیرگی در تاریخ تحولِ قوانین و نهادهای حقوقی کشور)، چیرگی در شناختِ تاریخ معاصر ایران (به‌همراهِ مستدل‌ساختنِ چراییِ معاصرپنداشتن)، شناختِ دقیقِ اقتصاد سیاسیِ معاصر ایران، دانستنِ نظریه‌های علوم سیاسی (و، چیرگیْ بر و کاربستِ یکی از نظریه‌ها)، آشنایی دقیق با هنر و ادبیاتِ ایران (شعر و موسیقی و داستان و فرهنگ عامه)، آشنایی با دانش و روشِ سیاست‌گذاری، چیرگی بر رهیافت‌ها و روش‌های پژوهشی در علوم انسانی (و نام‌آورْبودن در کاربستِ دقیقِ یکی از رهیافت‌ها/ روش‌ها)، نام‌بردارشدن به داشتنِ دانش در زمینه‌ای ویژه از ایران‌شناسیِ سیاسی.

کلمات کلیدی