داوری فرآیند مهمی است که در طول حیات تمام انسانها، جریان داشته و مجرایی برای کمال جویی های دنیوی و اخروی است. در این فرآیند، محورِ کمال، صدور احکام مستقل و در عین حال خالی از استبداد و خودرأیی است. داوری زمانی به کمال خود اطمینان حاصل می کند که داوری از قرآن کریم و سنت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام اتخاذ شده باشد. داوران در زمان تصمیم گیری و صدور حکم، گاهی بخاطر ترس از عدم استقلال (امعه شدن)، دچار استبداد می شوند که با شناخت ماهیت و معیارهای تمایز آن دو قابل حل است. معیارهای تمایز، در حوزه های متفاوتی قابل طرح است ولی در این بین، حوزه ی باوری و بینشی اهمیت مبنایی دارد. دو معیار کلیِ علم و حق نگری و واقع گرایی، این حوزه را تشکیل می دهند که هر یک دارای چند زیرمعیار، نشانگر و مصداق است. مانند معیار علم که دارای زیرمعیاهای مطالعه، مشورت، تجربه، مهارت و عدم اطمینان به ظن است. خودِ مطالعه نیز دارای نشانگرهای دانشی (آکادمیک و تئوریک)، میدانی، موردی و مصداقی است. نشانگر دانشی مصادیقی مانند: 1. تحصیل علوم دانشگاهی یا حوزوی در رشته یا رشته های مرتبط مانند مطالعه ابواب فقه و اصول. 2. خواندن کتاب های غیر درسی، مجلات، روزنامه ها و سایت های علمی که ارتباط مستقیم یا غیر مستقیمی با موضوع دارند. 3. مطالعات محیطی مانند خواندن رمان، تماشای فیلم و سریال. 4. گفتگوها و مباحثات در گروه های خانواده، دوستان، کلاس و مسجد و ... دارد. این پژوهش کاربردی را با جستجوی کتابخانه ای می توان بانجام رساند.

کلمات کلیدی