پژوهش حاضر با هدف مطالعه تجربه زیسته ذی نفعان زلزله زده شهر سر پل ذهاب در مواجهه ی با برنامه درسی اجرا شده در شرایط بعد از بحران زلزله و با روش پدیدارشناسی انجام شد. عناصر نه‌گانه برنامه درسی که توسط فرانسیس کلاین معرفی شده‌اند، مبنای تعیین چارچوب کلی جمع‌آوری داده‌ها به وسیله مصاحبه‌ قرار گرفت. طی این فرایند، با 25 ذی‌نفع و دست‌اندر‌کار نظام آموزشی شامل مدیر، معلم و دانش آموز مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته انجام شد. مصاحبه‌ها پس از پیاده سازی و در تلفیق با سایر داده ها، به روش تفسیری تحلیل و سپس مقوله‌ها و مفاهیم مرتبط با برنامه درسی از آن‌ها استخراج شد. به منظور اعتباربخشی داده‌ها از روش مرور با مشارکت‌کنندگان و به منظور اعتباربخشی تحلیل‌ها از روش مرور توسط همگنان استفاده شد. نتیجه تحلیل‌ داده ها حاکی از آن بود که با در نظر داشتن رویکرد انطباق متقابل، برنامه درسی در شرایط زلزله از جهات مختلف دچار تغییراتی شده؛ هر چند میزان این تغییر در مورد تمامی عناصر یکسان نبوده است. در بین عناصر نه گانه، فعالیت های یادگیری دانش آموزان، بیش از سایر عناصر، دستخوش تغییر و تاثیرپذیری از شرایط پیرامونی شده به نحوی که ضمن ایجاد وقفه در فرایندهای تحصیلی ایشان، زمینه گرایش به منابع و روش های غیررسمی یادگیری را افزایش داده است. نتیجه کلی آنکه برنامه درسی می تواند به عنوان ابزاری کارآمد در خدمت مدیریت بحران قرار گرفته و به بازگشت سریعتر جامعه به شرایط عادی کمک کند، اما نبود آمادگی لازم در نظام آموزشی و نداشتن پیش‌بینی‌های لازم برای نحوه سازگار نمودن و اجرای برنامه‌درسی در شرایط بحران، مشکلات را تشدید می‌کند.

کلمات کلیدی