عقلانیت مدرنیته مبتنی بر مشاهده و آزمون راه را بر هر معرفت ماوراء الطبیعی مسدود کرد. طبیعت را بدون خالق و دین را دستاورد بشری معرفی نمود. دست بشر را از وحی و آسمان کوتاه، و او را بدون تکیه‌گاه، سرگردان و بی‌هدف در جهان رها کرد. انگیزه‌های مادی روح سیری‌ناپذیر بشر را اقناع نکرده و زندگی ماشینی او را با افسردگی و اضطراب مواجه نموده است. برای مقابله با این افسردگی و اضطراب راهی جز ارتباط با آسمان وجود ندارد. رابطه انسان با خداوند، خدایی که تکیه‌گاه انسان است و نیازهای مادی و معنوی او را برآورده می‌سازد به زندگی انسان معنا می‌بخشد. بهترین منبع بیان ارتباط انسان با خداوند کلام مردان آسمانی است. این پژوهش برآن است تا با تبیین فلسفی براهین خداشناسی در کلام امام علی علیه‌السلام، رابطه عاشقانه انسان با خداوند و حضور خداوند در زندگی فردی و اجتماعی انسان را بنمایاند و با بیان احاطه قیومی خداوند در همه عرصه‌های زندگی، لذت حس اعتماد به خداوند و انگیزه تغییر در رفتارهای فردی و اجتماعی را در قالب عبادت، ذکر، خضوع و تواضع، ... نشان دهد. تغییر مثبت در رفتارهای فردی و اجتماعی در پرتو التزام به خدامحوری انسان را از قرار گرفتن در ورطه گمراهی‌ها، فروپاشی خانواده‌ها، اضطراب و پوچی می‌رهاند و موجبات پیشرفت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را فراهم ساخته و بر پیشبرد مؤلفه‌های تمدن اسلامی می‌افزاید. تغییر مثبتی که در تمدن انسان‌محور منحط غرب یافت نمی‌شود.

کلمات کلیدی