اوضاع‌مان خوب نیست. ناخشنودی داریم از همه‌چیز. از زمین‌وزمان، گلایه داریم. از گردش روزگار شاکی هستیم. پرسش‌مان این شده است‌که چرا ما نمی‌توانیم روی خوش‌بختی را ببینیم. نمی‌دانیم ریشه‌ی بدبختی‌ها کجاست. نمی‌دانیم ریشه‌ی نارضایتی‌ها، چیست. همه به همدیگر می‌گویند که مسائل‌ و مصائب‌مان، نسبت به روزگار قاجار، تفاوت نکرده است؛ همان پرسش‌ها و راه‌حل‌ها و همان انجام‌نشدن‌ها و درجازدن‌ها. اگر سیاحت‌نامه‌ی ابراهیم‌بیگ و روزنامه‌ی قانون میرزاملکم‌خان و کتابِ یک کلمه‌ی میرزایوسف‌خان و خلقیات ما ایرانیانِ محمدعلی جمال‌زاده را جلوی‌مان بگذارند و نام نویسنده‌ها و تاریخ انتشار را حذف کنند، گمان می‌بریم نوشتاری است متعلق به همین عصر و همین جا؛ با همان دردها و درمان‌ها. در بر همان پاشنه‌ای می‌چرخد که پیش‌ازاین هم می‌چرخید. گویا، فرق نکرده‌ایم. چرا درجا می‌زنیم و احساس می‌کنیم که داریم دور خود می‌چرخیم؟ یک‌جای کار می‌لنگد. تقصیر کیست؟ اسکندر مقدونی؟ عمربن‌خطاب؟ چنگیزخان؟ محمود افغان؟ صدام حسین؟ یقه‌ی چه کسی را بچسبیم؟ مردم، حکومت‌ها، روشنفکران، روحانیان، نخبگان، پادشاهان، رهبران، نظام سرمایه‌داری، مذهب، نظام بین‌الملل و ... کدام‌یک مقصرند؟

کلمات کلیدی