هدف از مطالعۀ حاضر بررسی نقش تمرین کم خطا، پرخطا و تصادفی بر اکتساب و یادگیری زمانبندی نسبی یک تکلیف حرکتی بود. بدین منظور 51 دانشجوی پسر ) 4 ± 22 ( دانشگاه بوعلی سینا همدان انتخاب شدند و به صورت تصادفی در چهار گروه )کنترل، کم خطا، پرخطا و تصادفی( قرار گرفتند. این پژوهش در پنج مرحله شامل پیش آزمون، اکتساب، یادداری/انتقال 10 دقیقه و یادداری/انتقال 24 ساعته انجام گرفت. در مرحلۀ اکتساب، تکلیف زمانبندی با سه درجه دشواری متفاوت )ساده، متوسط و دشوار( در سه جلسۀ 45 کوششی با دریافت بازخورد توسط گروههای آزمایشی، تمرین شد. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس مرکب )دوعاملی( با اندازه های تکراری بر روی هر کدام از متغیرها در مراحل اکتساب و یادداری استفاده شد. همچنین از آزمون تحلیل واریانس یک راهه ) آنوا( در سایر مراحل استفاده شد. نتایج در عامل زمانبندی نسبی نشان داد که در پیش آزمون تفاوت معناداری بین گروهها وجود ندارد ) 5 0 / 0 < P (، و در آزمونهای یادداری و انتقال، گروه کم خطا عملکرد بهتری نسبت به سه گروه پرخطا، تصادفی و کنترل داشت ) 5 0 / 0 ≥ P (. در آزمون انتقال تکلیف ثانویه ) 24 ساعته( گروه کم خطا عملکرد بهتری نسبت به گروه تصادفی و پرخطا داشت ) 5 0 / 0 ≥ P (. این نتایج نشان میدهد که تمرین در شرایط کم خطا به یادگیری بهتر تکلیف و تعمیم آن به شرایط جدید منجر میشود که مطابق با نظریه های یادگیری ضمنی و بازپردازش آگاهانه است.

کلمات کلیدی