هدف: فوتبال به دلیل ویژگی­های عملکردی خاص خود نسبت به سایر رشته­های ورزشی به یک سری عوامل فیزیولوژیکی وابسته است. لذا هدف از مطالعه حاضر اثر تمرینات مقاومتی با تأکید بر بخش برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون و تمرینات مقاومتی سنتی بر کورتیزول خون، عملکرد استقامتی و توان بی­هوازی در فوتبالیست­های مرد بود. روش‌شناسی: 40 بازیکن فوتبال انتخاب و در چهار گروه تمرین مقاومتی سنتی (10=n)، تمرین مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون (10=n)، تمرین مقاومتی برونگرا بدون محدودیت جریان خون (10=n) و کنترل (10=n) به صورت تصادفی تقسیم شدند. آزمون­ها و نمونه­گیری خونی قبل و پس از دوره تمرینی هشت هفته­ای گرفته شد. به منظور مقایسه بین گروه­ها از روش تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید (05/0≥P). یافته‌ها: نتایج نشان داد که حداقل ، حداکثر، میانگین توان و عملکرد استقامتی در هر سه گروه تجربی به بعد از تمرین افزایش معنی­داری داشت (001/0≥P). همچنین افزایش معنی­داری بین دو گروه تجربی تمرین مقاومتی برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون در حداقل توان وجود داشت (05/0≥P). نتایج بین گروهی حاکی از وجود افزایش معنی­دار بین گروه تمرینات مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون و گروه تمرینات مقاومتی سنتی در مورد حداکثر توان و میانگین توان نیز بود. با این حال در مورد شاخص خستگی (13/0=p) و هورمون کورتیزول (33/0=p) این اثر معنی­دار نبود. نتیجه‌گیری: هر چند نتایج مربوط به درصد تغییرات حاکی از بهبود بیشتر توان بی­هوازی و عملکرد استقامتی در گروه تمرین سنتی نسبت به دو گروه تمرینی دیگر بود، لذا تمرینات سنتی می­تواند همچنان مورد استفاده قرار گیرد.

کلمات کلیدی