آنچه از واژه ی سفر در زبان فارسی برمی آید، حرکت و جابه جایی از نقطه ای است به نقطه ای دیگر. در هر سفر، مبدا و نقطه ی آغازی است که حرکت مسافر از آن شروع می گردد و در مقصد یا نقطه ی پایانی متوقف می شود. اما تمامی سفرها منوط به طی مسافت های جاده ای و زمینی نیستند؛ چه بسا سفرهایی که انسان، بسان یک مسافرِ متفکر و نه مسافری عادی، در اعماق وجود خویش کرده است و در طی این سفرها مسافت هایی بسیار طولانی تر از سفرهای زمینی را پیموده است. در چنین سفرهایی انسان از وجود فعلی خویش، با تمامی عقاید، افکار و باورها رخت بربسته و به واسطه تعمق، به لایه های عمیقتری از وجود خود دست می یابد و بدین ترتیب به خویشتنِ خویش نزدیک و نزدیک تر می شود تا آنگاه که به نقطه ی پایانی سفر، یعنی ثبات در عقاید و باورهای وجودی خود، دست پیدا می کند و این ثبات تا آغاز سفر بعدی وی ادامه می یابد. سفری که در این پژوهش مورد مطالعه قرار گرفته است، سفر کامو و به تبع او سیزیف، قهرمانِ پوچی، است. سفر آن ها با آگاهی یافتن از مفهوم پوچی آغاز می شود؛ سفری که می تواند مقاصد مختلفی چون: افسردگی، خودکشی و... داشته باشد. این تحقیق خواهد کوشید تا ضمن بهره گیری از افکار و اندیشه های کامو به مقصد نهایی آن ها پی ببرد.

کلمات کلیدی