ادجوانتها جزء مهمی از واکسنها را تشکیل میدهند. این ترکیبات برای افزایش ایمنیزایی واکسنها از جمله واکسن های تحت واحدی (پپتیدها، پروتئینها و ذرات شبه ویروس)، همچنین برای دستیابی به روشهای جدید موجود برای پیشگیری و یا درمان بیماریهای عفونی مزمن و سرطانها مورد استفاده قرار میگیرند. در این مقاله با استفاده از 97 عنوان مقاله منتشر شده در نمایه نامه های بین سالهای 1980 لغایت 2016 میلادی به شرح جنبههای فرمولاسیون ادجوانتها، بررسیهای ایمنی و درک PubMed و Google scholar مکانیسم فعالیت ادجوانتها و همچنین اثرات جانبی آنها پرداخته شده است. ادجوانتها بر طبق مکانیسم فعالیت به دو گروه عمده تقسیمبندی میشوند. گروه اول سیستمهای انتقالی واکسن است که به صورت ذرهای بوده و آنتیژنهای وابسته را به سلولهای ارای هدهنده آنتیژن هدایت میکنند. گروه دیگر ادجوانتهای محرک ایمنی را در بر میگیرند که از پاتوژنها مشتق میشوند. این گروه اغلب الگوهای مولکولی وابسته به پاتوژن را که در سیستم ایمنی ذاتی فعال هستند؛ تحت تأثیر قرار میدهند. ادجوانت ها باعث القای پاسخ سلولی و هومورال بهخصوصآنتیبادیهای خنثیکننده میگردند که منجر به جلوگیری از اتصال پاتوژنها به گیرنده های سلولی آنها می شوند . به میزان قابل توجهی مورد نیاز هستند. چنین ادجوانتهایی ایمنی سلولی مناسبی را در برابر واکسنهای Th ادجوانتهای القا کننده ایمنی 1 تحت واحدی که خود ایمنیزایی پایینی دارند؛ تهییج میکنند. گرچه توجه به ادجوانتهای جدید که برای واکسن های نوین ضروری هستند؛ دارای اهمیت است؛ به دلیل خطرات احتمالی که ممکن است بر سلامتی داشته باشند و عدم اطلاع کافی از مکانیسم عمل آنه ا، استفاده از این ادجوانتها دارای محدودیت است.

کلمات کلیدی