در سال­های اخیر، پژوهش­های مرتبط با اکولوژی گیاهان مهاجم مرتعی به‌طور چشم­گیری افزایش یافته است، از این­رو واژه ­پردازی که در پژوهش­های اولیه انجام می­شود، می­تواند الگویی برای محققان بعدی باشد. استفاده نادرست از واژه \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"گونه­ مهاجم\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" به جای \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"گونه ­غیر­مهاجم\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"، ممکن است منجر به عواقب زیست­ محیطی شده و تبعات سنگینی برای تنوع ­زیستی و حیات گونه ­های با ارزش بومی ایجاد کند. لذا در این پژوهش به واژه ­پردازی و مبنای استفاده‌شده در تعیین گیاهان مهاجم توسط محققان ایرانی پرداخته و با استانداردهای بین­ المللی مقایسه شد. 33 مقاله از محققان ایرانی که از واژه گیاهان مهاجم استفاده شده بود، مورد بررسی قرار گرفت. جغرافیای گیاهی و منشا پیدایش گونه­ ها بررسی گردید. در بین منابع مورد مطالعه، 154گونه گیاهی بومی ایران، به اشتباه گونه­ های مهاجم معرفی شده بودند. از این بین، در 34 درصد مطالعات، از واژه مهاجم به جای گونه­ های غیرخوشخوراک، 24 درصد به جای گونه­ های گسترده و یا زیادشونده، 18 درصد به جای علف­ هرز و 27 درصد به جای واژه ­های دیگری مانند گونه­ های کم‌زی، سمی و مخروبه ­زی یاد شده است. درحالی‌که بر اساس استانداردهای جهانی، این گیاهان در تعریف گونه­ های مهاجم نمی­ گنجند و جزء گونه­ های بومی ایران تعریف می­شوند. نتایج این پژوهش می­تواند به عنوان چارچوبی برای واژه ­گزینی و کاربرد گیاهان مهاجم در منابع علمی فارسی مورد استفاده قرار گیرد و از استناد اشتباهی گیاهان بومی به عنوان گیاه مهاجم جلوگیری کند.

کلمات کلیدی