فرضیه: محدودیت اصلی زیست پلیمرها در مقایسه با پلیمرهای پایه نفتی، خواص مکانیکی و فیزیکی ضعیف آنهاست. در سال های اخیر تلاش هایی انجا مشده تا با جادادن مناسب نانوذرات در پلیمر این مشکل برطرف شود و با بهبود نسبی خواص فیز کیی و مکان کیی این فیلم ها، محدودیت استفاده از آن ها در صنعت بسته بندی تا حد زیادی از بین برود. هدف پژوهش حاضر، جادادن نانوذرات روی اکسید در فیلم های نانوکامپوزیتی بر پایه زیست پلیمر ژلاتین به منظور بهبود خواص فیز کیی، مکان کیی و گرمایی آن ها بود. روش ها: فیلم های نانوکامپوزیتی بر پایه ژلاتین با افزودن مقادیر مختلف نانوذرات روی اکسید ) 0، 0/5 ، 1/5 و % 3( با روش شناخت هشده قالب گیری تهیه شدند. با انجام آزمون های مختلف خواص مختلف فیلم های نانوکامپوزیتی تهیه شده شامل ضخامت، چگالی، تراوایی بخار آب، خواص مکان کیی، درجه شفافیت، ویژگی های رنگی و در نهایت مقدار زیست تخریب پذیری بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد، با افزایش غلظت نانوذرات روی اکسید استحکام کششی زیس تفیل م افزایش و ازیاد طول تا پارگی کاهش یافت. نتایج آزمون های فیز کیی نشان داد، با افزایش غلظت نانوذرات تراوایی به بخار آب از 76 / 0 به 48 / 0 کاهش یافت. جاددادن نانوذرات روی اکسید بر شفافیت زیست فیلم مؤثر بوده و شفافیت با افزایش غلظت نانوذرات کاهش یافت. افزودن نانو ذرات به فیلم های برپایه ژلاتین موجب افزایش خواص گرمایی شامل دماهای انتقال شیش های ) Tg ( و ذوب Tm( ( شد. همچنین پایداری گرمایی زیست فیلم ها از 533/38°C )در % 5/ 0 نانوذرات( به 559/53°C ) در % 5/ 1 نانوذرات( افزایش یافت. افزون بر این، نتایج بررسی زیست تخریب پذیری در خاک و نور نشان داد، با افزایش غلظت نانوذرات، زیست تخریب پذیری فیلم ها کاهش یافت. این نتیجه به دلیل افزودن نانوذرات است که موجب استحکام پیوند قوی تر میان اجزای ترکیب و تأخیر در زیست تخری بپذیری می شود.

کلمات کلیدی