کشمکش‏ها و منازعات دیرینه‏ی ساختاری در خلیج فارس از سال 1383 به بعد، شکل آشکارتری به خود گرفته و منجر به شکل‏گیری علائق و منافع واگرایانه میان ایران و شورای همکاری خلیج فارس شده است. از سوی دیگر، جنگ بر علیه تروریسم به رهبری آمریکا، ابتکاراتی از قبیل طرح خارومیانه‏ی بزرگ را تقویت نموده و همزمان با افزایش انتقاد از سوی افکار عمومی نسبت به سیاست‏های خارجی رژیم‏های عربی، فشارهای داخلی و خارجی بر روی کشورهای عرب منطقه برای انجام اصلاحات را تشدید نموده است. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی بر روی دلایلی که ایران از سوی کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس (بحرین، کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی و امارات متحده‏ی عربی) به‏عنوان تهدیدی فزاینده دانسته می‏شود، اشاره خواهد شد. علاوه بر این به این مسأله پرداخته خواهد شد که تا چه حد منطقه‏گرایی در خلیج فارس فارس کاربردی و عملی است.

کلمات کلیدی