یکی از مهمترین موضوعات پیش روی س یاستمداران موضوع قدرت، الگوهای توزیع آن، کیفیت رابطه حکومت با شهروندان و گروههای مختلف اجتماعی و میزان و نحوه تأثیرگذاری آنها بر فرایند تصم یمگیری است . در ایران گروههای قومی- مذهب ی مختلفی وجود دارد که با دارابودن بنی انهای متفاوت فکری، عقی دتی، زبان ی و دینی در زمره اقلیت قرار میگیرند. با توجه به تحولات پر شتاب س یا س ی، اجتماعی و فرهنگی جامعه ایرانی طی سال های اخیر و مطرح شدن مباحثی همچون جامعه مدنی، مشارکت س یاس ی و برابری در فرصت ها این سؤال مطرح میشود که گروههای فرعی چه جایگاهی در چرخه قدرت جمهوری ا سلام ی دارند؟ و آیا از فر صت برابر با دیگر گروهها در گردش نخبگانی، استفاده از امکانات آموزش ی، تسه یلات اقتصاد ی و امکانات فرهنگی برخوردار هستند؟ نگارندگان درصدد این هستند تا با بهرهگیری از نظریه پلورالیسم سیاسی بهعنوان چارچوب نظری، چگونگی توزیع منابع قدرت و امکانات در جمهوری ا سلام ی را مورد برر س ی قرار دهند. بر طبق یافتههای این پژوهش یکی از م سائل مبتلابه ک شور در سال های اخیر ت شد ید هویتگرایی قومی و مذهبی در میان اقلیتها میبا شد که منجر به ضعف وحدت ملی و ایجاد شکاف اجتماعی شده است . این امر در اثر بی توجهی و تبعیضهای دولت به این گروهها، انتصابهای حس اب گرایانه و رقابت بر س ر منافع ش کل گرفته که در بلندمدت منجر به افزایش نارض ایتیهای اجتماعی و شکل گیری منازعات قومی خواهد شد . دولت باید با اتخاذ سیاست های مشخص و آگاهانه در توزیع قدرت و دوری از تقلیلگرایی احساس محرومیت نسبی موجود در اقلیتها را از بین ببرد.

کلمات کلیدی