آموزش ضمن خدمت در سازمان ها منجر به دانش، توانایی و مهارت کارکنان برای اجرای مسیولیت های شغلی می شود، اما برگزاری این دوره ها همواره با ضعف هایی از قبیل نظری بودن در اغلب دوره ها، استفاده ی اندک از روش ها و الگوهای جدید آموزش و عدم تناسب روش های به کار گرفته شده با نیاز های فراگیران مواجه بوده اند. ازجمله راه های ارتقای کیفیت این آموزش ها، استفاده از شیوه های آموزشی مناسب است. یکی از طرق طبقه بندی روش های آموزشی، طبقه بندی بر اساس محلی است که آموزش انجام می شود. بر این اساس آموزش ها به سه دسته ی آموزش های حین کار ، خارج از محیط کار و الکترونیکی تقسیم می شوند. با توجه به مزیت های هر روش، مدرسان جهت افزایش یادگیری فراگیران و حفظ و تسهیل انتقال آموزش، آن ها را باهم ترکیب می کنند با این اعتقاد که ترکیب روش های آموزشی بهترین رویکرد برای افزایش یادگیری فراگیران و تسهیل انتقال آموزش خواهد بود. با توجه به محاسن رویکرد آموزش ترکیبی از یک سو و عدم انجام پژوهش در این زمینه در بخش آموزش های ضمن خدمت سازمان ها از سوی دیگر، پژوهش حاضر در صدد است با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی به واکاوی هرکدام از شیوه های آموزشی بپردازد.

کلمات کلیدی