مقدمه: امروزه مصرف موادومشکلات ناشی از آن یکی از معضلات جهانی است که علاوه برمردان، زنان نیز درگیرآن شده اند، نبود ویژگی تاب آوری می تواند احتمال مصرف را درموقعیتهای پر استرس زندگی بالا ببرد. ازطرفی کیفیت زندگی و تاب آوری رابطه مثبت ومعنادار دارند؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی برکیفیت زندگی برتاب آوری زنان دارای اختلال مصرف مواد افیونی است. روش کار: پژوهش ازنوع شبه آزمایشی با پیش آزمون–پس آزمون و گروه کنترل است، 26 نفر از زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد به شیوه نمونه گیری انتخاب شدند و به طور تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. ابتدا برای هردوگروه، پرسشنامه تاب آوری کانرودیویدسون، اجرا شد، سپس 10 جلسه گروه درمانی مبتنی برکیفیت زندگی برای گروه آزمایش، برگزارشده و گروه کنترل به همین تعداد، درمانهای روتین مرکز را دریافت نمودند، نهایتاً، از هردوگروه پس آزمون به عمل آمد. درطول اجرا 4 نفر از پژوهش خارج شده و نتایج حاصل از 22 نفر با نرم افزار آماری SPSS 16 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی آزمودنی های پژوهش 32 / 29 با انحراف استاندارد 70 / 3 است. همچنین بیشتر افراد پژوهش متأهل ) 5 / 54 )% و دارای تحصیلات بین سیکل تا لیسانس بودند. آزمون t مستقل، در سطح معنی داری 05 / 0 نشان داد تاب آوری گروه آزمایش به طور معناداری از گروه کنترل، بالاتر بود. این درحالی است که تفاوت معناداری بین نمرات تاب آوری آنها در پیش آزمون وجود نداشت. نتیجه گیری: گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی سبب افزایش تاب آوری زنان دارای اختلال مصرف مواد می شود. افراد معتاد هنگام تجربه عوامل استرس زا، مستعد مصرف مواد می شوند، افزایش تاب آوری در این افراد می تواند توانایی مقاومت دربرابر استرس را بالا برده و احتمال لغزش را کاهش دهد

کلمات کلیدی