استعاره در نظرِ اول، یک صنعت ادبی و آرایش بلاغی برای زیبای یآفرینی در ادبیات تعریف م یشود. این تلقیِ مرسوم از استعاره به دیدگاهِ کلاسیک معروف است. در مقابل، نظریاتِ جدیدِ استعاره یا همان استعار ههای مفهومی قرار دارند که برخلافِ دیدگاه کلاسیک، استعاره را نه موضوعِ زبان بلکه مسئل هی اندیشه م یدانند. وفقِ این ادعا، نظام مفهومی ما که اندیشه و عم لمان مبتنی برآن است، از بنیاد استعاری است. قائل شدنِ نقشی شناختی- معرفتی برای استعاره، این مفهوم را از چنبر هی فنونِ ادبیِ رایج خارج کرده و در کسوتِ نظری های برای تحلیل و فهم اندیشه در آورده است. در این پژوهش با بهر هگیری از چارچوب نظریِ استعار ههای مفهومی در پی پاسخ به این پرسش هستیم که در گفتمانِ سیاسی جمهوری اس می، عرص هی سیاست چگونه دارای معنا شده است. به بیانی دیگر، با تحلیلِ ا پیکر های از گفتارهای سیاسیِ سیاستمداران در باز هی زمانیِ 1357 تا 1368 در پی آن هستیم که دریابیم برای مفهو مسازیِ سیاست )به مثاب هی حوز هی مقصد که نیاز به معنادار شدن در بین مخاطبین دارد( از چه حوز هی معنایی- واژگانی )به مثاب هی حوز هی مبدأ که مبنای معنایابی حوز هی مقصد است( استفاده شده است؟ در پاسخ به این پرسش، فرضی هی ما در قالبِ کلیدِ مفهومیِ \\\" سیاست، دین است\\\" مفص لبندی شده است. این کلیدِ مفهومی به عنوان یک استعار هی فراگیر در نظرگرفته شده است که در دلش استعار ههای چندی در پیوند با هم مورد بررسی قرارم یگیرند. با وجود بهر هگیری از دیدگا ههای زبا نشناسیِ شناختی به استعاره، این پژوهش صرفاً وقفِ ارائ هی توصیف و رمزگشایی از استعاره های مفهومی در گفتمانِ سیاسی نشده است بلکه با عطفِ توجه به تحلیلِ انتقادیِ استعاره )با بهره گیری از مفرداتِ اصلیِ تحلیل گفتمان انتقادی( بر بُعد اقناعی به منزل هی یک هدفِ رتوریکیِ استعار ه ها پرداخته است. هدف اصلی از انجام این تحقیق آگا هسازیِ مخاطب از نقشِ پنهانِ استعار هها در موقعیتهایی است

کلمات کلیدی