عشق به­ مثابة خاستگاه اسطوره‏ های آفرینش و مرگ، از دیرگاه یکی از برجسته‏ ترین بن‏مایه‏ های ادبیّات مشرقی به‏ ویژه در هردو گونة منظوم و منثور ادب عربی و فارسی بوده است؛ در شعر معاصر ایران و عراق نیز، کاربرد گستردة مفهوم عشق در سروده ‏های حسب الشّیخ جعفر و احمد شاملو، آن را به بسامد واژه ای برجسته نزد دو سراینده تبدیل کرده است تاآنجاکه می‏ توان در خوانشی آکادمیک، نمود عشق و گونه‏ های آن را به­ روشنی در نگاره ‏های شعری آنان مشاهده نموده و بررسی و تحلیل تطبیقی کرد. آنچه ضرورت نگارش جستار حاضر را در ذهن پدیدآور مطرح نموده، نبود حتّی یک جستار تطبیقی پیرامون عاشقانه‏‏ های حسب الشّیخ جعفر و احمد شاملو، دو سرایندة صاحب‏سبک معاصر عربی و فارسی در این زمینه است. نگارنده در این نوشتار بر آن است تا بر بنیاد خوانش تحلیلی – تطبیقی سروده‏ های آنان، به گونه‏ شناسی الگوهای عشق و قالب‏های پدیداری آن در اندیشة دو شاعر بپردازد. رهیافت فرجامین این جستار حکایت از آن دارد که الگوهای‏ عشق آنیمایی، عشق اساطیری و عشق گیتی‏ مدار در سروده ‏های دو سراینده نمود دارد با این تفاوت که شاخصة شعر شاملو، عشق آنیمایی و بن‏مایة شعر حسب الشّیخ جعفر، عشق اساطیری است.

کلمات کلیدی