عرف و عادت دو مفهوم اجتماعی است که در گذر تاریخ دچار تغییر و تطور می شوند، تغییراتی که سبک زندگی و احکام اجتماعی را تحت شعاع خود قرار می دهند و با حفظ شرایطی می توانند دارای اعتبار فقهی شده و در مواردی سبب تغییر در احکام شوند. این دو مفهوم به معنا و معناهای مشابهی دلالت دارند که شناخت دقیق آن نیاز به بررسی واژه شناسی لغوی و اصطلاحی عرف و عادت در مراجع لغوی و منابع تخصصی فقهی دارد. پژوهش حاضر ضمن معرفی معناهای لغوی و اصطلاحی عرف و عادت، به این مسیله پرداخته است که چه شرایطی سبب اعتبار عرف و عادت شده است اطراد، عدم مخالفت با نص، تایید معصوم، هم زمانی نسبت به واقعه و عدم مخالفت با شرط ملحوظ از سوی متعاقدین، مهمترین شرایطی است که سبب اعتبار این دو مفهوم شده است.

کلمات کلیدی