به‌منظور تعیین نیاز ترئونین قابل‌هضم مرغان تخم‌گذار تغذیه شده با جیره گندم-سویا در دوره دوم تولید آزمایشی با استفاده از 384 قطعه مرغ تخم‌گذار سویه های لاین W36 در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار، هشت تکرار و هشت قطعه پرنده در هر تکرار در دوره سنی 105 تا 116 هفتگی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل افزودن ال-ترئونین به جیره به‌منظور تأمین شش سطح ترئونین قابل‌هضم 0.44، 0.46، 0.48، 0.50، 0.52 و 0.54 درصد بودنده به طوری که نسبت ترئونین به لیزین به ترتیب 60، 63، 66، 69، 72 و 75 درصد شد. تأثیر سطح ترئونین قابل‌هضم جیره بر درصد تخم‌گذاری، گرم تخم مرغ تولیدی روزانه و ضریب تبدیل خوراک به صورت معادله درجه‌دو و بر میانگین وزن تخم مرغ به صورت خطی معنی دار شد. با افزایش غلظت ترئونین قابل‌هضم جیره تا سطح 0.48 درصد (نسبت ترئونین به لیزین 66 درصد)، درصد تخم‌گذاری و گرم تخم مرغ تولیدی روزانه افزایش و ضریب تبدیل خوراک بهبود یافت. با استفاده از مدل های رگرسیونی نیاز ترئونین قابل‌هضم مرغان تخم‌گذار به منظور بروز بهینه درصد تخم‌گذاری، گرم تخم مرغ تولیدی روزانه و ضریب تبدیل خوراک به ترتیب 502، 505 و 517 میلی گرم در روز (معادل 9.57 میلی-گرم به ازای یک گرم تخم مرغ تولیدی) برآورد شد. نتیجه کلی این‌که در جیره های بر پایه گندم-سویا برای دوره دوم تولید ترئونین اسید آمینه محدود کننده است، میزان نیاز ترئونین قابل هضم برآورد شده برای بروز بهینه ضریب تبدیل خوراک نسبت به درصد تخم گذاری و گرم تخم مرغ تولیدی، بیشتر است. تأمین سطح ترئونین قابل هضم جیره 0.48 درصد (نسبت ترئونین به لیزین 66 درصد) توصیه می شود.

کلمات کلیدی