از آغاز قرن حاضر، دانشگاه‌های سراسر جهان، بطور روزافزون بر پایداری خود تمرکز نموده و به دنبال شاخص‌هایی برای سنجش آن می‌باشند. ردپای اکولوژیکی از جمله شاخص‌هایی است که دانشگاه‌ها برای ارزیابی وضعیت پایداری از آن استفاده کرده اند. بنا به تعریف، رد پای اکولوژیکی به مساحتی از زمین‌های دارای قابلیت تولید زیستی گفته می‌شود که قادر به تامین نیازهای بشری (غذا، پوشاک و ساخت و ساز) بوده و همچنین ‌بتواند ضایعات تولیدی آن‌ها را در خود جای دهد. در تحقیق حاضر ردپای اکولوژیکی دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد، از طریق دو روش، شامل تکمیل پرسش‌نامه موجود در شبکه جهانی ردپا (EFN) و آنالیز ردپای اکولوژیکی (EFA) محاسبه شد. در روش EFN، پرسش‌نامه موجود در شبکه جهانی ردپا با توجه به شرایط ایران بومی‌سازی شد و در اختیار مصاحبه شوندگان قرار گرفت. در روش EFA نیز اطلاعات لازم در مورد منابع مصرفی دانشگاه (انواع انرژی، مواد غذایی و مساحت لازم برای ساخت و ساز)، از بخش‌های مختلف دانشگاه تهیه گردید و در نهایت مقدار این شاخص محاسبه شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که ردپای اکولوژیکی دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد در سال تحصیلی 97-1396، معادل 51/1 هکتار جهانی بوده که از میانگین جهانی (8/2) و ملی (2/3) بطور قابل توجهی کمتر است. به نظر می‌رسد که این امر به دلیل استفاده بیشتر دانشجویان از سرویس‌های حمل و نقل عمومی، استفاده کمتر از کالاهای مصرفی در طی یک سال و لذا تولید کمتر ضایعات و از طرفی به دلیل بازیافت حجم قابل توجهی از ضایعات تولیدی در دانشگاه باشد که همین مساله باعث کاهش چشمگیر ردپای انرژی دانشجویان دانشگاه و در نهایت کاهش ردپای اکولوژیکی کل در مقایسه با سطح ملی و جهانی شده است. ردپای محاسبه شده در این تحقیق شامل سه جزء انرژی، غذا و ساخت و ساز بود که در بین اجزاء تشکیل دهنده، ردپای غذا با 3/57 درصد، بیشترین سهم را در ردپای دانشگاه داشت. ردپای انرژی با 35/0 هکتار جهانی، بعد از ردپای غذا، بیشترین سهم را در ردپای کل دانشگاه داشت، درحالیکه ردپای ساخت و ساز با 30/0 هکتار جهانی، تاثیر کمتری بر این شاخص داشت. بین ردپای اکولوژیکی دانشجویان دختر و پسر تفاوتی وجود نداشت ولی در بین مقاطع تحصیلی، ردپای دانشجویان کارشناسی با 56/1 هکتار جهانی بزرگتر از دانشجویان مقاطع تحصیلات تکمیلی بود. ردپای دانشجویان دانشکده معماری 77/1 هکتار جهانی بدست آمد که در مقایسه با دانشجویان سایر دانشکده‌ها، در بیشترین مقدار بود در حالیکه دانشجویان دانشکده الهیات با 30/1 هکتار جهانی، کمترین مقدار ردپا را داشتند. در نهایت نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ردپای اکولوژیکی، یکی از شاخص‌های مناسب برای سنجش پایداری دانشگاه‌ها بوده و می‌تواند به مدیران و تصمیم گیرندگان دانشگاه‌ها برای رسیدن به اهداف پایداری کمک کند.

کلمات کلیدی