زبان و بستر تاریخی و فرهنگی رشد آن از مبانی اساسی امنیت ملی در کشورهای با سابقۀ تاریخی می­باشد. انسجام ملی و گسترش قدرت منطقه­ای و بین­المللی یک کشور بدون ساختار هویتی و زبانی منسجم بدون شک به شکست می­انجامد. از مبانی تأثیر­گذار قدرت فرهنگی هر کشور گسترش حیطۀ فرهنگی زبان آن به بیرون از مرزهای جغرافیایی­اش می­باشد. فرهنگ ایران با قدمتی چند هزار ساله و هویت ملی ـ تاریخی­اش بر مبنای زبان فارسی، می­تواند از عناصر تأثیر­گذار نفوذ منطقه­ای و سیاسی باشد. پژوهش حاضر ارتباطی چند‌وجهی بین زبان رسمی جمهوری اسلامی و امنیت ملی برقرار می­کند و زبان فارسی را بخشی از حوزۀ امنیت ملی ایران می­داند که به مرور زمان به­خصوص در چهار دهۀ بعد از انقلاب اسلامی، سیاسی ـ امنیتی شده است. بر همین اساس این مقاله بر مبنای مناسبات امنیتی مکتب کپنهاگ و با روشی کیفی ـ تحلیلی، زبان فارسی را در وجه ساختاری، زبانی می­داند که مخالفان و دشمنان تمامیت ارضی ایران آن را امنیتی کرده­اند و بر همین اساس به تحلیل امنیتی شدن زبان فارسی بر مبنای این نظریه می­پردازد. خروجی پژوهش، تأکید بر فراگیر شدن زبان فارسی از طریق بسط نفوذ فرهنگی و اقتصادی ایران در کوتاه مدت و سپس ارتباط گستردۀ این زبان به مسئلۀ امنیت ملی و بازگشت آن به حوزۀ موضوعی عادی و عمومی در حوزۀ امنیتی می­باشد.

کلمات کلیدی