انسان از نخستین روزهای خلقتش به دنبال سرپناه و محلی امن و آرامش بخش بوده است تا بتواند در آن سکنی گزیند. افزایش ساخت مسکن باعث گردیده که به ابعاد کمی و کالبدی آن توجه زیادی شود، به ابعاد غیرکالبدی آن، کمتر توجه شده و یا به کلی به فراموشی سپرده شده. به طوری که در بسیاری از موارد، در مجتمع های مسکونی بدون توجه به عوامل اجتماعی و فرهنگی و زیست محیطی طراحی و به گونه ای ناسازگار با طبیعت و ساکنین مجتمع ساخته می شوند. بی توجهی به برخی نیازهای روانی انسانی نظیر امنیت روانی، خلوت، حریم انسانی و نیاز به رفتارهای تعامل گرا باعث بوجود آمدن مجموعه های مسکونی موجود شده است که موجب نوعی دلزدگی از زندگی و اجتماع را در افراد بوجود آورده است. در این پژوهش برآنیم در طراحی مجتمع های مسکونی راهکار هایی را جهت بهبود و ارتقاء سلامت روان ساکنین تعیین و تبیین نماییم.

کلمات کلیدی