تدوین برنامه ای جامع در بخش مسکن قشر کم در آمد نیازمند شناسایی و بررسی کامل و عمیق در ابعاد گسترده کالبد مسکن و عوامل تاثیرگذار بر آن است. یکی از مهمترین این برنامه ها پرداختن به شاخصه های مسکن به عنوان یکی از مهمترین ابزار برنامه ریزی و زیربنای اصلی جامعه است. با استفاده از تحقیق و بررسی همه جانبه در امر شاخصه های مسکن مناسب قشر کم در آمد می توان به بهبود وضعیت معیشتی این قشر و همچنین کارآمدی بخش مسکن در حل مشکلات و معضلات مسکن ارزان قیمت کمک شایانی کرد. به علاوه دغدغه های تامین مسکن برای قشرکم درآمد جامعه در کشور ایران همیشه وجود داشته است. سیاست های بخش مسکن توسط دولت با این وجود برای قشر کم درآمد تاکنون برنامه مشخص وکارآمدی نداشته است. شاخص توانایی خرید مسکن برای گروه های کم درآمد جامعه بین 19 تا 36 سال است و این درحالی است که در بیشترکشورهای جهان بین 5 تا 8 سال ارزیابی شده است. قشرکم درآمد جامعه با توجه به درآمد پایین حدود 40 درصد از درآمد خود را صرف تامین مسکن میکنند. واین کار باعث بیشتر شدن مشکلات و کاهش کیفیت زندگی در این گروه شده است. روی آوردن این قشر به سمت مسکن نامناسب و حاشیه نشینی که سیمای کالبدی شهرها را دگرگون و نامناسب میکند و از طرفی پیامدهایی مانند کاهش امنیت اجتماعی و بزهکاری را به همراه دارد باید به طور همه جانبه موردتوجه نهادهای دولتی در راستای ساخت و احداث مسکن ارزان قیمت قرار بگیرد. در این پژوهش که روش آن به صورت توصیفی –کیفی است به بررسی شاخصه های تاثیرگذار در مسکن ارزان قیمت پرداخته شده است. در ادامه به دسته بندی این شاخص ها در فرایند برنامه ریزی مسکن در کشور پرداخته می شود. یافته های تحقیق نشان می دهد که شاخص های مسکن برای قشر کم درآمد در برنامه ریزی برای مسکن ارزان قیمت می تواند نقش موثری در بهبود وضعیت معیشتی و اجتماعی بگذارد.

کلمات کلیدی