امروزه سبک­شناسی به عنوان یکی از شیوه ­های ارزیابی متون، جایگاه خاصی در نقد ادبی دارد که از رهگذر آن به توانایی صاحب اثر در کاربست شگردهای هنری در بیان درونیات و اندیشه ­هایش رهنمون می ­شویم.نامه­ های امام رضا(ع) از جمله متون نثری است که شایستۀ بررسی دقیق سبک­شناسانه است؛ زیرا با وجود داشتن معانی والا، به زیورهای لفظی آراسته و سرشار از بدایع صنعت و بلاغت است. از این رو پژوهش پیش رو به بررسی 10 نامه از نامه‌های حضرت رضا(ع) پرداخته و سبک­های ادبی و زبانی آن­ها را با روش توصیفی تحلیلی مورد واکاوی قرار داده است. نتایج حاصل از این پژوهش به این شیوه است: الف. در سطح ادبی نامه­ ها، تشبیه بیشترین درصد را به خود اختصاص داده است و در سطح زبانی نیز تکرار، بیشترین درصد را در بردارد. ب. از لحاظ تحلیل نامه ­ها(فکری و ایدئولوژیکی)، به این نتیجه رسیدیم که شیوۀ خطابی موجود در ابتدای نامه­ های امام رضا(ع) با مضامین نامه­ ها در ارتباط است؛ همچنین ویژگی بارز شروع بیشتر نامه­ های امام، استفاده از مقدمۀ مناسب و درخور حال مخاطب نامه است.

کلمات کلیدی