زبان، مجموعة آواهایی است که القاگر احساسات و عواطف گونه گون و انگارهایی از رنگها و رایحه ها هستند؛ بدین ترتیب، زبان، توده ای از آواها و نشانه های نابسامان نیست؛ بلکه شبکهای است نظام مند و درهم بافته از لایه ها و پیوندها یعنی هر پاره از گفتار یا متن، از خلال همکاری و پیوستگی همه سطوح زبانی متمایز، سازماندهی میشود. هدف پژوهش حاضر، تحلیل و ارزیابی آواهای القاگر در سروده های بدر شاکر السیاب است؛ یکی از مباحث برجسته‌ای که باید در اشعار این سراینده نامدار به صورت جدی مورد توجه قرار گیرد، بحث آواها و القاهاست. شاعر جیکور یکی از شاعران چیره دستی است که از آواها، برای همراه ساختن خواننده با خویش بهرهی فراوان برده است؛ نگارندگان در این جستار کوشیده اند تا بر بنیاد نظریه موریس گرامون، زبانشناس نامدار فرانسوی به خوانش و تحلیل القاگری آواها در سروده های سراینده سوگوار عراق، بدر شاکر السیاب دست یازند و در این راستا با کاربست روش توصیفی–تحلیلی به بررسی نشانه هاو شاخصه های موسیقایی سرودههای بدر شاکر السیاب بهویژه واکهها و همخوانها پرداخته اند؛ خوانش و تحلیل چکامه های بدر شاکر السیاب بر بنیاد نظریه آواهای القاگر گرامون نشان میدهد که متناسب با مضامین چکامه‌های سیّاب و متأثّر از نفوذ عمیق و ژرف روح سوگباری و اندوه در اندیشه و زبان شاعر، واکه ها و همخوان‌های پربسامد سروده های او نیز همین بار معنایی منفی، تیره و حزن آلود را تکرار میکنند؛ به دیگر بیان، یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که آواهای القاگر در سروده‌های بدر شاکر السیاب به توصیف شکست روحی و جسمی مردمان سرزمین شاعر می‌پردازد و از لحاظ آوایی، اشعار او مرگ نگاره‌هایی است از شک و تردید، سرخوردگی و دلمردگی و اندوه و بدبینی

کلمات کلیدی