هدف: مساله توسعة روستایی در ایران همواره در نظام سیاست گذاری کشور مورد توجه بوده و از اهداف اصلی دولت ها طی چهار دهه محسوب می شده است، از آنجا که دولت به عنوان موثرترین سازمان سیاسی، در قلمروهای مختلف زندگی روستائیان تاثیرگذار است، مطالعه حاضر به بررسی جایگاه روستا در مصوبات هیات دولت و تبیین چرایی ضعف و قوت دولت ها در توجه به روستا، باتوجه به پایگاه اجتماعی کارگزاران سیاسی می پردازد. روش شناسی پژوهش: مقالة حاضر به لحاظ ماهیت از نوع بنیادی و به لحاظ هدف از نوع توسعه ای است. تجزیه وتحلیل داده ها مبتنی بر تحلیل محتوای کیفی با رویکرد هولستی است. واحد تحلیل مصوبات روستایی یازده هیات دولت طی سال های 1396-1357 است. منبع اطلاعات، نرم افزار حافظه قوانین و استخراج مطالب از سایت ها و تحلیل آنها است. یافته ها: نتایج می دهد نسبت مصوبات روستایی به کل مصوبات دولت ها، بسیار اندک است به طوری که دولت موقت، 8/16 درصد و دولت اول 3/9 درصد، دولت دوم و شورای موقت انقلاب 1/7 درصد، دولت سوم 3/8 درصد و دولت چهارم 7/8 درصد، دولت پنجم 1/4 درصد، دولت ششم 7/6 درصد، دولت هفتم 8/8 درصد، دولت هشتم 2/7 درصد، دولت نهم 7/11 درصد، دولت دهم 9/10 درصد و دولت یازدهم 8/10 درصد از مصوبات خود را به حوزه روستا و کشاورزی اختصاص داده-اند. درمجموع در بعد از انقلاب 28515 مصوبه توسط هیات وزیران به تصویب رسیده است که از این تعداد تنها 2449 مصوبه معادل 6/8 درصد مربوط به حوزه روستا و کشاورزی بوده است. نتیجه گیری: طی چهار دهه گذشته روند توسعه و عمران روستاها به دلیل حاکمیت نظام برنامه ریزی بخشی، براساس انتظار تحقق نیافته و ناپایداری این فضاهای سکونتی تشدید گردیده است. مطابق یافته ها قوانین و آیین نامه هایی که توسط هیات دولت برای حفظ و توسعه روستاها به عنوان کوچکترین واحد اقتصادی-اجتماعی کشور به تصویب رسیده، عمدتا با اختصاص بودجه‌ به‌ امور عمرانی و نه توسعه‌ای در روستاها، چندان موفق نبوده است.

کلمات کلیدی