کروناویروس، به‌شتاب پدیدار گشت، بسیارپُردامنه بر زیست جمعی بشر، کارساز شد و جهان را بر آستانه‌ی آشوب/دگردیسیِ ژرف نهاد. با کروناویروس، نشانه‌های یک جهانِ درحالِ‌دگرش و «درمرزافتاده»، آشکار شده و بزنگاهِ دگرسانی پدیدار آمده است. دنیای سیاست نیز، از دگردیسی‌ها و فرگشت‌های برآمده از کرونا، برخوردار شده است. نگارنده، با پذیرشِ پیش‌انگاره‌‌های سه‌گانه‌ی‌ (دوکسا/اپیستمه‌ی افلاطون، دانشمند/سیاستمدارِ وبر و پایان دموکراسیِ رانسیمن) و با بهره‌گیری از رویکرد انتقادی و رهیافت «تاریخِ اکنون» به‌همراهِ روش تبیینِ «چرا - باید» کوشش کرده است‌ تا این انگاره را پدیدار و پایا سازد که سیاست‌ورزیِ برپایه‌ی زمامداران (دموکراتیک یا اقتدارگرا) همآوردانی نوین یافته است‌که استوار بر اپیستمه‌هایی با سرشت و گوهرِ غیرسیاسی‌اند. کروناویروس، سیاست‌ورزی جاافتاده بر شالوده‌ی «دوگانه‌های اقتدارگرایی/دموکراتیک» را برهم زده و نیروهای تازه‌ای را به گستره‌ی سیاست کشانده است‌که پیش‌ ازاین، داو و خواسته‌ای در سیاست‌ورزی نداشتند. اکنون با کرونا، گونه‌ی تازه‌ای از حکومت‌گری به‌نامِ «دموکراسی اپیستوکراتیک» یا «اقتدارگرایی اپیستوکراتیک»، درحالِ ریخت‌گرفتن است. سیاست در ایرانِ آینده نیز، جدای از آموخته‌های آزمونِ جهانی‌شده‌ی کروناویروس نیست.

Keywords