چکیده : ادیان الهی به دلیل منشاء واحد و مشترکی که دارند همگی منادی صلح و عدالت بوده اند؛ اگر چه به دلیل تحریفات متعددی که در برخی متون دینی صورت گرفته و یا قرائت های نادرستی که از این متون شده است، به جز در برخی مقاطع کوتاه تاریخی، ما شاهد شکل گیری مدینه فاضله ای نبوده ایم که ادیان الهی داعیه دار تحقق آن بوده اند. از اینرو برخی اندیشمندان، مدعی ناکارآمدی دین در ایجاد جامعه آرمانی بوده اند و با طرح نظریه هایی در حوزه های اقتصادی و فلسفه های سیاسی همچون سوسیالیسم، لیبرالیسم،نازیسم و...به دنبال تحقق جهانی توسعه یافته و آرمانی همراه با عدالت و صلح بوده اند. شرایط کنونی جهان و وجود قطب های ثروت و فقر، جهان توسعه یافته و توسعه نیافته، کشورهای شمال و جنوب و ناامنی ها، بحران های ناشی از آن نشان می دهد این فلسفه های سیاسی و نظریه های اقتصادی-اجتماعی نیز نتوانسته اند به هدف مورد ادعای خود دست یابند. در این میان به نظر می رسد، اسلام به عنوان کامل ترین دین دارای اصول، آموزه ها و قواعد مشخصی در جهت ایجاد جهانی توسعه یافته همراه با رفاه و آرامش بشری می باشد. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و با استناد به منابع معتبر اسلامی به ویژه نهج البلاغه به دنبال بررسی و تبیین نگرش اسلام به موضوع صلح و عدالت و نحوه تحقق آن در جامعه بشری است.

کلمات کلیدی