در این پژوهش ضمن بررسی نظریه پردازی تبیینی و تفهمی در برنامه درسی که به ترتیب منسوب به رویکردهای تجربی-آزمایشی و پدیدارشناسی-تفسیری هستند با زنجیره ای از استدلال ها که مبتنی بر یکپارچگی جهان هستی و متعلقات آن است به مفروضه های اساسی عصب پدیدارشناسی از قبیل هستی شناسی بدنمند، معرفت شناسی موقعیتی و غیر قطعی و روش شناسی متعامد پرداخته شده است و بر این اساس نخست چنین ادعا شده است که ابتنای انحصاری به علوم تجربی به بیگانگی از معنای ژرف زندگی و تکیه بر تجربه های زیسته به تنهایی به نادیده گرفتن دقت علمی در برنامه درسی منجر می شود. عصب پدیدارشناسی به عنوان رویکردی جامع نگر، زمینه نظریه پردازی همادین در برنامه درسی با هدف توجه یکپارچه به ابعاد مختلفِ حیات انسانی است. بر اساس مفروضه های عصب پدیدارشناسی، ویژگی ها و استلزام های نظریه پردازی همادین در برنامه درسی استنتاج شده اند. نظریه پردازی همادین در برنامه درسی آمیزه ای از تبیین و تفهم است که ضمن حفظ استقلال آنها غیر کاهش گرایانه و غیر تفکیکی نیز هست و ویژگی هایی از قبیل جامعیت، موقتی بودن، عقلانیت، هم افزایی و عاملیت ترکیبی دارد. عدم قطعیت، در هم تنیدگی، پیچیدگی، خلق الساعه گی و شمولیت از جمله استلزام هایی هستند که در چرخش عصب پدیدارشناسانه نظریه پردازی به عنوان ایده پیشنهادی این پژوهش، به آن-ها اشاره شده است.

کلمات کلیدی