این مقاله درپی تأکید بر بازخوانیِ «آثارماندگار» است و آن را همچون یک ضرورت برای فهمی تازه از آن‌ها یا شنیدن صداهای ناشنیده‌شان می داند. «بازخوانیِ» یک اثر به عنوان ضرورت دیدگاهی است که آنتوان بِرمَن فیلسوف و نظریه پرداز فرانسوی آن را مطرح می کند که درواقع ریشه در نگاهِ او به جهان هستی دارد. ازنظر او حقیقت هستی درزبان تجلّی می‌یابد وجایگاه این تجلّی آثارمکتوبِ ماندگار از گذشته هستند که به باور او همه بر ساختاری شفاهی استوارند و اگر دقیق‌تر بگوییم صدامندند. صدامندی یک اثر همانی است که حیات وماندگاری آن را تضمین می‌کند وازسویی دیگر، آن را ازدست محتوایی ثابت و قابلِ مهار خارج می‌کند. بنابراین با این رویکرد اثر به حقیقتی مقطّع تبدیل خواهد شد که همواره نیاز به بازخوانی خواهد‌داشت تا صداهای ناشنیدۀ آن یا به عبارتی «قطعه‌هایی» ازاین حقیقتِ مقطّع که این نظریه‌پرداز برآنها نام «صفحات گمشده» می نهد شنیده شود.

کلمات کلیدی