کرونا، همچون برخی واژگانِ یونانی، دوسرمعنا است؛ هم تاج و هم هاله. اکنون دنیا‌گیر است و تاجِ جهان شده و همه‌چیز را در هالۀ خود فروبرده است. بیماریِ کووید‌ـ‌19، جهان را بر آستانه‌ نهاده است؛ تا جایی‌که، از دنیای پیشاکرونا/پساکرونا، به‌مثابه دو دنیای بسیارناهمانند سخن گفته می‌شود. کرونا، موقعیتِ درمرزافتادۀ جهانِ کنونی را آشکار ساخته است؛ بدون آن‌که، پیشاپیش بر سر آن اجماعی صورت گرفته باشد. کرونا، بزنگاه شده است؛ به‌معنای درهم‌فرورفتنِ دلهره‌آور زمان و مکانِ پر از رهزنان، بدون آن‌که برنامه‌ای ازپیش، برای رویارویی با آنان چیده شده باشد. نشانه‌های جهانِ درحالِ‌تغییر، مدّت زمانی پیش، که از دهکدۀ جهانی سخن به‌میان آمد، آشکار شده بود؛ اما، بر سرِ درون‌مایه‌ها و شیوه‌ها‌ی زیستِ جمعی در دنیای جهان‌گیر/جهانی‌شده، پیمانی بسته نشده بود. نگارنده، با پذیرشِ پیش‌انگارۀ (بنیان‌گرفتنِ زندگی جمعی انسان‌ها برپایۀ دیالکتیکِ تز/آنتی‌تز/سنتز) و با درنظرگرفتنِ رویکردِ تاریخ سیاسی و با بهره‌گیری از روش تبیین تاریخ‌پایه کوشش کرده است‌ تا این انگاره را مستدل سازد که کرونا، چرخش‌گاهی است که نیازمندی جامعۀ بشری را به یک قرارداد نوین اجتماعی، بایسته و هویدا نموده است. اگر در سال1648، مونسترِ ایالتِ وستفالیا، پایانِ نبرد بود و آغازِ توافق جمعی کشورها؛ اکنون، ووهانِ2019، آغازِ نبرد را نمایان کرده است تا بشرِ جهانی‌شده، در راهروِ توافقی دوباره برای قراردادی نوین، گام بردارد.

کلمات کلیدی