متوسط طول دوره بیکاری نسبت به نرخ بیکاری از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ چراکه طول دوره بیکاری معیاری پویا و نرخ بیکاری معیاری ایستاست. هدف اصلی مقاله حاضر نیز تعیین طول دوره بیکاری برای بیکاران 39-20 ساله ایران به تفکیک سن، جنس و استان محل سکونت در سالهای 1385 ، 1390 و 1395 است. پژوهش از نوع نسلی ن مقطعی است و از دادههای سرشماریهای عمومی نفوس و مسکن استفاده شده است. تکنیک تحلیل داده، محاسبه امید زندگی بیکاری با استفاده از جدول بقا بود که با نرمافزار 3.2.3.v.R انجام شد. طبق یافتهها، شش الگو برای توضیح تحوالت امید زندگی بیکاری در استانهای کشور شناسایی شد: 1 .الگوی افزایش دائم امید زندگی بیکاری؛ 2 .الگوی افزایش موقت امید زندگیبیکاری؛ 3 .الگوی افزایش ناگهانی امید زندگی بیکاری؛ 4 .الگوی تثبیت امید زندگی بیکاری؛ 5 .الگوی کاهش دائم امید زندگی بیکاری؛ 6 .الگوی کاهش موقت امید زندگی بیکاری. الگوهای اول، سوم و ششم حاکی از به تأخیر افتادن سن اشتاال جمعیت 25-20 ساله اکثر استانهای ایران طی دوره 1385-1395 هستند. نتایج نشان داد جمعیت 20 ساله استانهای کرمانشاه، کهگیلویه و بویراحمد و لرستان طوالنیترین دورههای انتظار برای شاغل شدن و جمعیت 20 ساله استانهای یزد، سمنان و خراسان رضوی کوتاهترین دورههای انتظار برای شاغل شدن را تجربه مینمایند.

کلمات کلیدی