تربیت نیروی انسانی متخصص، اشتغال‌زایی و استفاده از تخصص آن‌ها ازجمله دغدغه‌های اصلی نظام آموزش عالی است. اما گاهی تعادلی بین تعداد فارغ­‌التحصیلان و شغل متناسب با تخصص آن­ها مشاهده نمی­شود، یا فارغ‌­التحصیلان چنان که شایسته است برای آن شغل متخصص نشده­‌اند. لذا از وظایف دانشگاه‌­ها و بالطبع گروه­‌های آموزشی مربوطه پیگیری و بررسی میزان کفایت و کیفیت آموزشی­ دانش­‌آموختگان است. در این راستا، پژوهش حاضر به بررسی وضعیت فارغ‌‎­التحصیلان رشتۀ زبان­شناسی دانشگاه فردوسی مشهد در یک دوره ده ساله (1395- 1385) پرداخته است. در بررسی اولیۀ تمام فارغ­التحصیلان رشتۀ زبان­شناسی در بازۀ مورد بررسی، افراد شاغل و غیرشاغل مشخص شدند. سپس از میان شاغلین به کار، 30 نفر به صورت تصادفی برای شرکت در مصاحبۀ تلفنی ساختار یافته، انتخاب شدند. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، میانگین 83 درصد از فارغ‌­التحصیلان این رشته جذب بازار کار شده‌­اند که از این نظر در جایگاه نسبتا خوبی قرار دارد. اکثر افراد رشته خود را آگاهانه انتخاب کرده‌­اند و تفاوت معناداری در رابطه با میزان اشتغال به کار با جنسیت و همین­طور مقطع تحصیلی افراد دیده نمی­شود. در 80 درصد از افراد ارتباط شغلی با رشته تحصیلی وجود داشت، اما تنها 33 درصد پایان‌­نامه‌­ها برای اشتغال به کار نویسندگانشان مفید و مرتبط تشخیص داده شده‌­اند. همچنین در مورد ارتباط سرفصل و محتوای دروسی که فارغ‌التحصیلان گذرانده­‌اند و کاری که به آن مشغول هستند، تنها 53 درصد پاسخ مثبت داده­‌اند. درضمن این­که لزوم تغییراتی در ساختار جذب دانشجو حتمی می‌­باشد، هدایت پایان‌­نامه‌­های دانشجویان به سوی موارد کاربردی‌­تر نیز از ملزومات است.

کلمات کلیدی