مقدمه و اهداف هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر آسیب بی­ثباتی مزمن مچ پا بر عملکرد بیومکانیکی شروع راه رفتن بود. مواد و روش ­ها تعداد 26 آزمودنی در دو گروه برابر، نرمال و مبتلا به بی­ثباتی مزمن مچ پا در تحقیق حاضر مورد مطالعه قرار گرفتند. برای اندازه­ گیری پارامترهای بیومکانیکی از سیستم آنالیز حرکت (کوآلیزیس 8 دوربین) و تعداد دو صفحه نیروسنج (کیستلر 9286A) استفاده شد. مسافت، زمان و سرعت شروع راه رفتن، زمان نوسان، زمان حمایت دوطرفه، سرعت جداسازی اندام نوسان از سطح، دامنه حرکتی مفاصل هیپ، زانو و مچ پا به همراه جا به­ جایی مرکز جرم در صفحه داخلی-خارجی، قدامی-خلفی و عمودی پارامترهای مد نظر محقق در این پژوهش بود. یافته­ ها یافته ­ها نشان داد که آسیب بی­ ثباتی مزمن مچ پا می­تواند باعث افزایش معنادار در دامنه حرکتی مفصل زانو (P=0/016) و کاهش معنادار در میزان جابه­جایی مرکز جرم در جهت­ های عمودی (P=0/00) و داخلی-خارجی (P=0/00) گردد. نتیجه­ گیری با توجه به نتایج تحقیق حاضر که بیانگر عدم وقوع تغییرات معنادار در مفصل آسیب­دیده و همچنین بسیاری از پارامترهای دیگر بود، با استناد به تغییرات معنادار که در مفاصل مجاور اندام آسیب­ دیده ثبت شد، به متخصصین توانبخشی پیشنهاد می ­گردد تا در طراحی پروتکل­ های تمرینی/درمانی به­صورت کلی (نه موضعی) عمل نمایند تا از این طریق از ایجاد تغییرات در کنترل حرکتی جلوگیری کرده و همچنین در بازیابی کنترل حرکتی مطلوب پس از آسیب، نقش موثرتری داشته باشند.

کلمات کلیدی