دستآوردِ همه‌جویی، هرجایی‌شدن است؛ و، همه‌جویِ هرجایی، «پیوسته‌آستانه‌نشین» است. ایران را، تاریخ‌مند به‌شمار آورده‌اند؛ با آمیزه‌ای از زمان‌مندیِ درازآهنگ و مکان‌مندی بسیارگونه‌گون؛ ولی، دچارِ روان‌زخم‌های (تروماهایِ) چندین‌چندباره‌ای شده‌ ‌که دستآمدی جز تلنبارِ روان‌گسیختگی (اسکیزوفرنی)، بدگمانی (پارانویا) و بیگانه‌هراسی (زنوفوبیا) نداشته است. انباشتگیِ رنجوری برآمده از یادمانِ بد و خاطره‌ی زشت، در تاریخی که پیوسته بر مدارِ اهورا/ اهریمن، گشت‌وواگشت داشته، اجتماع ایرانی را، هم خودبرتربین و خودقبله‌ی‌عالم‌پندار و هم بیگانه‌آمیز و خودخوارپندار کرده است. همه‌جویِ هرجایی، «پیوسته‌درآستانه»‌ ایستاده است؛ استوار بدین پندار سست که ققنوس‌وار دوباره از خاکسترِ زوال بر‌خیزد و در رستخیزی بزرگ، دوباره آماده‌ی واگویی و چندبارگی گردد. گسست‌وپیوستِ تاریخی، توانِ دست‌یابی به هویتِ (چبودگی) یک‌پارچه از ایرانیان را، ازمیان برده است؛ از احتشام و فخامت و قدمتِ تاریخ چندهزارساله‌، سخن به‌میان است؛ امّا، در رویارویی با نابهنجاری‌ها و پس‌ماندگی‌ها و دشخواره‌ها، درماندگی درمیان است. زین‌سبب، سخن‌گفتن از پیوستگی ایران، نغز نیست؛ لغو است؛ زیرا، کشاکش‌های پیاپی در تاریخِ درازآهنگِ ایران، زیستْ‌جهانِ ایرانی را، پیوسته درآستانه‌ی فروپاشی نهاده است. ایرانِ گرفتارِ سده‌ها بختْ‌برگشتگی، نتوانسته است از گزندِ سیزیفوسِ ایرانی (زنجیرشدن در چرخه‌ی تروما، اسکیزوفرنی، پارانویا، زنوفوبیا و نارسیسم) که پتیارک ایران‌زمین است، رهایی یابد و همواره، در آستانه ایستاده است.

کلمات کلیدی