ساختار اصلی این نوشتارک مبتنی بر تمرکز بر ساخت بندی ایدۀ نرمال سازی رنج و مرگ برآمده از بحران کرونا و عادی سازی آن و دادن ابعاد زیبایی شناسانه به آن است. عادی سازی درد و رنج بر آمده از کرونا و عادی جلوه کردن مرگ و دادن جلوه های زیبایی شناسانه به آن و پذیرش مرگ به عنوان یک عنصر عادی در زندگی فردی و اجتماعی، باعث سطحی شدن شر و اعمال شریرانۀ سیاسی و اقتصادی و پذیرش شرهای بزرگتر توسط شهروندان در دوران پسا کرونا می شود. این مسئله باعث فرار رو به جلو و سلب مسئولیت از ساختارهای مختلف حکمرانی به خصوص ساختارهای سیاسی و نظامهای سیاسی ناکارآمد و فاسد می شود. عادی جلوه دادن درد و رنج بر آمده از عصر کرونا برای شهروندان و سرنوشت مرگ برای ادمیان، شر های سیاسی بزرگتر را قابل پذیرش تر خواهد کرد. راه حل اساسی این مسئله تمرکز بر مرگ به عنوان یک پدیدۀ غیر عادی برای انسانهای عادی و پذیرش مسئولیت اخلاقی- حقوقی مرگ انسانهای عادی در سطوح فردی- همگانی و سیاستگذرانه - سیستمی و افزایش چشم انداز همدلانه و مسئولانه به مرگ انسانهای رنج کشیده است. در عصر کلیشه سازی رسانه های جمعی و سطحی کردن پدیده های اجتماعی و سیاسی، مرگ انسانهای عادی و رنج آنها را باید فراتر از بافت و ساخت زیبایی شناسانه و ادبی تحلیل کرد.

کلمات کلیدی