هایدگر از فیلسوفانی است که در فلسفة خود بیش‌ترین کوشش‌ها را در جهت گذار از طرح معرفت‌شناختی سوبژکتیویسم به انجام رسانده است. او مساعی خود در باب این مسئله رااز وجوه گوناگونی بررسی کرده است. این مقاله اما به طور خاص درصدد است تا چگونگی گذار هایدگر از سوبژکتیویسم را از منظر زبان پی‌گیری کند. هایدگر بر این عقیده بود که زبان در وهلة نخست وظیفه‌ای هرمنوتیکی بر عهده دارد، یعنی در کار گشایش و انکشاف جهان دازاین است. در اندیشة هایدگر حیث هرمنوتیکی زبان که ریشه در اگزیستانس دازاین دارد بر حیث اپوفانتیک زبان که شناخت مقولی تحت حکم از آن بر می‌آید تقدم دارد. این امر نشان‌‌دهندة این حقیقت است که به واقع، زبان خود عنصر قوام‌بخش آگاهی و شناخت است نه آن‌که صرفاً قالبی برای بیان شناخت باشد. زبان همواره فهم‌پذیری چیز‌ها را در چارچوب خاصی به پیش‌ می‌برد و پیش از آن‌که سوبژکتیویته آن چیز را هم‌چون ابژه در نظر آورده و درصدد شناخت مقولی آن برآید، آن را در افق و زمینة خاصی که برآمده از پیشینه و سنت تاریخی است برای انسان شناخت‌پذیر می‌کند. در نتیجه فهم و دریافت انسان از خود و جهان، نه بر پایة سوبژکتیویته که بر پایة حضور زبانی‌اش در جهان استوار می‌شود.

کلمات کلیدی