جاده‌ی ابریشم، جاده‌ای است برای انتقال کالا و ایده و فرهنگ و فن‌آوری و موسیقی و غذا و افکار. ویژگی‌های جاده‌ی ابریشم، موجب شده است تا بسیاری از کشورها برای باززنده‌سازیِ آن کوشش کنند. ایده‌ی چینیِ(One Belt One Road)نشان از آن دارد که ساز و کلاه‌ و غذا، دیگر، یک نشانه نیست؛ بلکه، یک هدف درازمدت است‌که در پس آن، جریانی از یک سودآوری بزرگ اقتصادی و همچنین، نشانه‌هایی از یک قدرتِ هوش‌مندِ در حال شکل‌گیری، نهفته است. جاده‌ی جدید ابریشم، بازار کالا و ایده است‌که افزون‌تر از یک مسیر و فراتر از یک جاده، یک طرح بزرگ(Master Plan)به‌شمار است. هنگامی که از جاده‌ی جدید ابریشم سخن به‌میان می‌آید، بدون درنگ، نامی از نقش و جایگاه ایران هم، برده و از نقش برجسته‌ی آن در چگونگی احیای این مسیر، سخن گفته می‌شود؛ از اقتصاد و بازرگانی و منابع انرژی خلیج‌فارس و دریای خزر که می‌تواند و البته می‌بایست نقش تأثیرگذاری در بازآفرینیِ راه‌ها و راه‌روهای جدید برای بازارهای مصرف در حوزه‌ی جاده‌ی ابریشم و دیگرنقاط جهان را فراهم سازد. نگارنده، با گزینشِ رویکردی هنجاری و با بهره‌گیری از دو بسته‌ی مفهومیِ مفهومِ نقش ملّی(هالستی)و انتظار از سیاست‌خارجی(هیل)کوشش کرده است تا نشان دهد مفهومِ دیپلماسی ترابری، درون‌مایه‌های پیش‌انگاشته‌شده‌ای دارد که با همه نوع رفتار و کنش در سیاست‌خارجی، هم‌راهی و سازگاری ندارد. در این نوشتار، بسته‌ی مفهومیِ انتظارات هفت‌گانه از سیاست‌خارجی، پیش‌فرض، به‌شماررفته است. انگاره‌ی(فرضیه)نوشتار نیز، با جست‌وجو از میان نقش‌های ملّی شانزده‌گانه‌ی هالستی، پنج نقشِ ملّی با تمرکز بر نقشِ دولتِ میانجی/پیونددهنده، سفارش شده است.

کلمات کلیدی