هدف از این پژوهش پیش‌نگری دمای ایران بر اساس رویکرد همادی چند مدلی (MME) با کاربست مدل‌های CMIP6 است. برونداد پنج مدل برای دوره تاریخی (2014-1995) و آینده نزدیک (2040-2021) تحت دو سناریوی حد واسط (SSP3-7.0) و بدبینانه (SSP5-8.5) بکارگرفته شد. برای درستی سنجی مدل‌ها از سنجه‌های آماری MBE و NRMSE و داده‌های دمای روزانه 120 ایستگاه همدید استفاده شد. از روش‌های تغییر عامل دلتا (DCF) و میانگین وزنی مستقل (IWM) به‌ترتیب برای تصحیح اریبی و ایجاد یک مدل همادی استفاده گردید. برای آشکارسازی تنش‌های گرمایی از شاخص طول مدت گرما (WSDI) استفاده شد. نتایج نشان داد که تصحیح اریبی و همادی نمودن مدل‌ها با روش IWM پیش‌نگری دمای سالانه را بویژه در مناطق خشک و نیمه‌خشک نسبت به مناطق مرطوب شمالی بهبود می‌بخشد. نتایج کلی نشان داد که بر اساس سناریوهای SSP3-7.0 و SS5-8.5، میانگین دمای سالانه کشور به ترتیب 1.13 و 1.26 درجه سلسیوس افزایش خواهد یافت. کمینه بی‌هنجاری در جنوب شرق و بیشینه آن در مناطق شمال غربی و مرکزی ایران اتفاق می‌افتد. شاخص طول مدت گرما نیز بی-هنجاری مثبت‌ را برای آینده نشان می‌دهد. بر اساس سناریو SSP5-8.5 بیشینه این شاخص در سواحل جنوبی ایران بی‌هنجاری مثبت 74.5 روز را نشان می دهد.

کلمات کلیدی