نوشهرگرایی در پاسخ بهنتایج اجتماعی، زیستمحیطی و پراکنش ناشی از توسعههای حومهای در امریکا به وجود آمد و به یکی از رویکردهای جدید در شهرسازی قرن بیستم تبدیل گردیده و تمرکز آن توجه به انسان در برنامهریزی شهری است. مفهوم تراکم بخشی از جنبش نوشهرگرایی در بخش محلی است بدین صورت که تراکم بهینه موثر بر تحقق مفهوم محله چگونه باید باشد، مورد توجه قرار میگیرد. هدف این پژوهش بررسی شاخصهای اثر گذار بر تراکم ساختمانی بر اساس نظریه نوشهرگرایی در محله شهید هاشمینژاد و سپس ارائه الگوی پیشنهادی تراکم ساختمانی در این محله میباشد. روش تحقیق حاضر مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی و همبستگی میباشد. دادههای مورد نیاز به - روش میدانی و با استفاده از پرسشنامه گردآوری شده است. حجم نمونه به روش کوکران و برابر با 343 نفر تعیین شده و نمونهگیری به روش تصادفی سیستماتیک انجام گرفت. از فرایند تحلیل شبکه ANP جهت تحلیل دادهها و وزن - دهی معیارها و شاخصها استفاده که با پرسش از 15 خبره دانشگاهی در رشتههای مرتبط بدست آمده است. 6 معیار )جمعیتی، دسترسی به خدمات، دسترسیپذیری، کالبدیفضایی، زیستمحیطی و اقتصادی( و 24 زیر شاخص در سطح محله بررسی گردید که شاخص جمعیتی با ضریب وزنی 0.43 از 1 دارای بیشترین تاثیرگذاری را در نحوه توزیع تراکمساختمانی در حوزه مورد مطالعه )محله شهید هاشمینژاد( داشتهاند. در انتها با رویهم اندازی لایه شاخصها در نرمافزار GIS تراکم پیشنهادی برای این محله ارائه میگردد که نتایج حاصل نشان میدهد بیشترین تراکم پیشنهادی )زیاد و خیلی زیاد( در حاشیه خیابانهای اصلی و مرز محله میباشد و هر چه به عمق بافت محله پیش میرویم از شدت تراکم کاسته میشود

کلمات کلیدی