مقدمه: منابع آموزش به بیماریکی از عوامل مهم در ارتقای سطح سواد سلامت بیماران دارای بیماری‌های مزمن نظیر دیابت است و با هدف توسعه مهارت‌های خودمراقبتی به کار می‌رود. این منابع زمانی چنین هدفی را برآورده می‌کند که برای مخاطبان آن‌ها قابل درک باشد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی خوانایی منابع آموزشی منتشر شده در زمینه دیابت انجام شده است. روش‌ها: این پژوهش از نوع توصیفی با رویکرد تحلیل محتوا است. جامعه پژوهش را 22 منبع آموزش به بیمار در زمینه بیماری دیابت موجود در مراکز بهداشتی ‌درمانی شهر شیراز در سال 1391 تشکیل داد و خوانایی آن با استفاده از شاخص فلش‌دیانی سنجیده‌ شد. در شاخص فلش دیانی میزان خوانایی عددی بین 0 تا 100 است. هرچه این عدد بزرگ‌تر باشد میزان خوانایی بالاتر است. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی استفاده شد. نتایج:از 22 منبع گردآوری شده، (32%)7 منبع الکترونیکی و (68%)15 منبع چاپی بود. میانگین خوانایی منابع 22±40 به دست آمد. این منابع مناسب افرادی است که سال‌های اول و دوم دانشگاه را گذرانده باشند. مقایسه میانگین این منابع نشان داد که منابع الکترونیکی نسبت به منابع چاپی خوانایی بیش‌تری دارند. نتیجه‌گیری: از آن‌جا که بیش‌تر منابع منتشر شده مناسب افرادی است که تحصیلات دانشگاهی داشته باشند و بالاتر از سطح سواد سلامت عموم مردم نوشته شده است، بنابراین تهیه‌کنندگان این منابع باید در تهیه منابعی ساده و قابل درک متناسب با همه افراد جامعه تلاش کنند.

کلمات کلیدی