امروزه آموزش عالی نقش مهمی در بازار کار ایفا می کند و مشارکت در توسعه اقتصادی از طریق توسعه و تربیت نیروی کار بخش مهمی از مأموریت اصلی دانشگاه ها را تشکیل می دهد همین دلیل تربیت نیروی متخصص و کارآمد یکی از اهداف مهم آموزش عالی است (سعیدی رضوانی و همکاران، 1389). در این راستا دانشگاه ها از تمام توان خود استفاده می کنند تا این که دانش آموختگان پس از فراغت از تحصیل چرخه توسعه کشور را سریع تر و بهتر به حرکت درآورند؛ اما در بسیاری موارد مشاهده می شود به دلیل پدیده بیکاری، فرصت لازم در اختیار این دانش آموختگان قرار نمی گیرد تا آموخته های دانشگاهی خود را برای پیشبرد اهداف کشور به منصه ظهور رسانده و با وجود تمام تلاش هایی که در توسعه کمی و کیفی دانشگاه ها انجام شده کمتر به این حوزه (به کارگیری این نیروی انسانی در مشاغل و پست های مورد نیاز کشور) توجه شده است. غالباً اکثر این دانش آموختگان برای مدت مدیدی بیکار بوده و مشمول پیامدها و خسارت های روانی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ناشی از بیکاری نیروی انسانی می شوند. نتایج بیشتر مطالعات حاکی از بروز پدیده بیکاری آشکار و پنهان فارغ التحصیلان در کشورمان است. صاحب نظران امر در بررسی علل بهوجود آمدن این شرایط (بیکاری آشکار و پنهان نسبت قابل توجهی از دانش آموختگان) عوامل متعدد فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی را ذکر نموده اند (سعیدی رضوانی و همکاران، 1388)؛ که بخشی از آن متوجه عوامل درون فردی شخص تحصیل کرده بوده و بخشی دیگر متوجه عوامل بیرونی مانند جامعه و به ویژه دانشگاه است. در واکاوی عوامل بیرونی می توان به موارد متعددی ازجمله نبود فرصت های شغلی، عدم انطباق آموزش های دانشگاهی با نیازهای بازار کار، عدم کیفیت آموزش های دانشگاهی و مواردی ازاین دست اشاره کرد و در ارتباط با عوامل فردی نیز مواردی مانند دانش، مهارت، تجربه، توانمندی های تخصصی و نگرش های نامطلوب افراد را می توان مدنظر قرار داد.

کلمات کلیدی