شهرنشینی باعث افزایش رواناب ورودی به سیستم های جمع آوری آب های سطحی می شود. در این پژوهش با استفاده از مدل SWMM به بررسی عملکرد سیستم های جمع آوری آب های سطحی مناطق 10 و 11 شهر مشهد پرداخته شده است. همچنین به منظور تعیین روابط بین متغیر های مدل با یکدیگر و نیز تعیین الویت تاثیر پارامتر ها بر خروجی مدل، آنالیز حساسیت انجام شده است. نتایج نشان داد که سیستم جمع آوری موجود، توان عبور حدود 80 درصد از رواناب سطحی را دارد و به ترتیب 2/38 و 1/29 درصد از طول کانال در مدلسازی با دوره بازگشت 50 و 5 ساله دچار پس زدگی و آبگرفتگی می شوند. به منظور بررسی حساسیت پارامتر ها ورودی نسبت به نتایج خروجی، 8 پارامتر انتخاب و تاثیر آن ها بر دبی خروجی ارزیابی شد. نتایج نشان داد که درصد مناطق نفوذ ناپذیر بیشترین تاثیر را بر دبی خروجی دارد و پس از آن، عرض معادل و ضریب زبری در اراضی نفوذ پذیر و نفوذ ناپذیر قرار دارند. همچنین پارامتر درصد اراضی نفوذ ناپذیر بدون ذخیره سطحی کمتر اثر را داراست. همچنین مشخص گردید با افزایش 30 درصدی مناطق نفوذ ناپذیر، دبی اوج و رواناب سطحی به ترتیب به میزان 1/20 و 1/19 درصد افزایش می یابد. بررسی ها نشان داد که تغییر کاربری، افزایش اراضی نفوذ ناپذیر، کاهش ضریب زبری و طراحی نامناسب و قدیمی کانال های موجود از دلایل اصلی کاهش عملکرد سیستم جمع آوری آب های سطحی محدوده مورد مطالعه می باشد.

کلمات کلیدی